ในยุคสังคมไร้กระดาษ ข้อมูลทุกอย่างเก็บไว้บนระบบคลาวด์ และการสื่อสารง่ายเพียงแค่สัมผัสหน้าจอโทรศัพท์อย่างในปัจจุบัน หากไปถามลูก ถามหลานว่า จะย้ายโรงเรียนแล้วเขียนสมุดเฟรนด์ชิพกับเพื่อนหรือยัง คำตอบที่ได้รับกลับมาอาจจะเป็น “สมุดเฟรนด์ชิพคืออะไร?”

ย้อนไปในอดีตไม่นานมานี้ ราว ๆ ๑๐ กว่าปี กิจกรรมฮิตสำหรับวันจบการศึกษา ทั้งระดับประถม และมัธยมคือ การแลกเปลี่ยนความรู้สึกผ่านปลายปากกาเมจิกสารพัดสี ส่วนจะเขียนบนอะไรนั้น ก็มีทั้ง สมุด เสื้อ กระดาษโปสเตอร์ ไปจนถึงลูกฟุตบอล ลูกบาสเกตบอล หรือแล้วแต่ความคิดสร้างสรรค์ จะเขียนเป็นข้อความหรือวาดความรู้สึกบนพื้นผิวแบบไหนก็ได้ ขอแค่ให้เพื่อนจำได้ว่า นี่…กูเพื่อนมึง!! 

บ้างก็ใช้โอกาสนี้สารภาพความรู้สึกที่เก็บไว้มานาน สองสามปี … เพราะหลังจากวันนี้ที่จะต้องแยกย้ายกันไปตามที่ต่าง ๆ หลังจบชั้นประถม มัธยม หรือแม้แต่มหาวิทยาลัย ก็อาจจะไม่มีโอกาสได้เจอกันบ่อย ๆ อีกต่อไปแล้ว ตัวอักษรสั้น ๆ อย่างคำว่า “รักนะ” อาจมีความหมายมากกว่าคำพร่ำพรอดบนหน้าวอลเฟซบุ๊คหลายร้อยเท่าก็เป็นได้

ใครที่คิดถึงอะไรแบบนี้แก่เนาะ! วัยรุ่นยุค ๔.๐ แอดเฟซแลกไลน์กันหมดแล้ว

แต่ถึงใครจะว่าแก่ หลงยุค หรืออะไรก็ตาม แต่ความคลาสสิคของการเขียนข้อความลงบนกระดาษ ก็ยังสามารถสร้างความประทับใจให้กับผู้รับได้ทุกยุคทุกสมัย แทนที่เขียนความรู้สึกบนหน้าเฟซบุ๊คของเพื่อนหรือรีทวีตข้อความของเพื่อน ที่สุดท้ายก็จะถูกเลื่อนหลายไป ลองเปลี่ยนมาใช้วิธีการแบบโอลด์สกูล เขียนและวาดลงบนกระดาษส่งให้เพื่อนได้เก็บไว้ ก็สร้างความรู้สึกพิเศษได้ไม่น้อย โดยเฉพาะกับคนที่เขารู้สึกพิเศษกับเราเหมือนกัน

#Typeไทย #ไทยเดิม